Lloyd's of London

Ongetwijfeld is Lloyd's of London het meest beroemde verzekeringsinstituut ter wereld. Er zijn mensen die denken dat Lloyd's een verzekeraar is, maar die hebben het natuurlijk volkomen mis. Je kunt op Lloyd's praktisch ieder denkbaar en ondenkbaar risico onderbrengen, want het is gewoon een assurantiebeurs waar makelaars ("Lloyd's brokers") voor hun cliënten op zoek gaan naar dekking. Die dekking wordt verleend door underwriters, werkzaam voor syndicaten waarvan de samenstelling en het aansprakelijk vermogen per jaar kan verschillen. Degenen die een syndicaat vormen worden de "Names" genoemd en om "Name" te worden wordt men streng geballoteerd.

Een "Name" is met zijn gehele persoonlijk vermogen aansprakelijk voor de daden van zijn underwriters en dat het niet altijd even plezierig is om één van de 6000 "Names" te zijn, heeft de afgelopen jaren geleerd. De verliezen liepen, na 21 jaar onafgebroken winst, sterk op. De eerste keer dat ik een bezoek bracht aan Lloyd's was aan het eind van de jaren zeventig, toen mijn toenmalige werkgever Amfas Groep ter gelegenheid van de presentatie van het jaarverslag de gehele financiële en verzekeringsvakpers naar Londen vloog. Dochtermaatschappij "De Zeven Provinciën" was daar transportverzekeringen gaan tekenen, dus werd tevens een bezoek gebracht aan "The Room" (in het oude gebouw) en werd het tafelzilver van Admiraal Sir Horatio Nelson, de held van Trafalgar, bewonderd. Dat het Lloyd's-avontuur Amfas slecht bekomen is, mag bij de veertigplussers in de branche als bekend worden verondersteld.

De tweede keer dat ik Lloyd's bezocht was in 1991, ter voorbereiding van een serie over het instituut. Men was net verhuisd naar het nieuwe gebouw aan One Lime Street en het oude, inclusief de voormalige "Room", werd gerenoveerd. Vorige week dinsdag was ik er weer, omdat Lloyd's of London Correspondent Lugt Sobbe & Co. er zijn tweejaarlijkse lunch aanbood aan de Lloyd's-relaties, zowel brokers als underwriters. Hans en Katinka van Ommen deden dit voor de tiende maal en dàt feit, plus de omstandigheid dat de Restaurant Manager van The Captain's Room tegenwoordig de Nederlander Kees Stavenuiter is, deed bij hen de gedachte opkomen een Nederlandse buffetlunch aan te bieden, met echt bier (met schuimkraag!), Schiedamse Corenwijn, Friese Beerenburg, bronwater, toast met gerookte paling, haring met of zonder uitjes (voor het gebruiksgemak wel opgerold op een prikker, Kees kent zijn Britse klanten!), diverse soorten jonge, belegen en oude kaas, houtsnip (roggebrood-kaas dobbelsteentjes), gefrituurde mosselen, bitterballen, rookworst en.. niet te vergeten: stamppot boerenkool met stukjes spek en rookworst en overgoten door een echte jus.

De meer dan zeventig (Britse) gasten waren met deze Nederlandse invasie best ingenomen. Tussen de bitterballen door werd door Lugt Sobbe & Co. de nieuwe Internet-site getoond, ontworpen door reclameman Marten Visser. Alle bezoekers kregen bij vertrek een leuk presentje mee, "The Dutch Cookbook". Met Hans van Ommen, Lloyd's Broker Philip James en Brockbank Syndicate Underwriter Philip Armstrong bracht ik vervolgens een kort bezoek aan Sir David Rowland, de in 1993 aangetreden (en eerste betaalde) voorzitter van Lloyd's. Hij heeft zijn verheffing in de adelstand te danken aan het feit dat hij er in geslaagd is, in een goede twee jaar tijd, Lloyd's uit de puree te halen en weer tot een gezien instituut te maken, waarvoor de "Names" zich weer durven aan te melden, mede nu de aansprakelijkheid beperkter is geworden. Maar meer nog dan zijn titel, die hij een persoonlijke eer vindt, zeggen hem de recente goede ratings door Standard & Poor's en A.M. Best. Lloyd's of London kàn gewoon niet kapot, de wereld kan toch niet zonder Lloyd's?

Roel Veldwijk, hoofdredacteur.